نسبت فلسفه سیاسی و فلسفه زبان افلاطون

حیرت ‏‎(thaumazein)‎‏ از همبودی لوگوس و پولیس در نزد افلاطون اندیشه را به پرسش درباره وجود نسبت بین ایندو، و در ادامه نوع نسبت آنها برمی انگیزد. براساس روایت افلاطون پرداختن به این مهم مستلزم بیان قیاس پذیری و شباهت ‏‎(ana/logos)‎‏ آندوست، زیرا تا امکان قیاس وجود نداشته باشد نمیتوان بین آنها نسبت برقرار کرده و سپس به ویژگی و کیفیت آن پرداخت. اما مطایبه اینجاست که موضوع ((نسبت)) باعث قیاس پذیری آنها میشود. بدین معنا که لوگوس و پولیس پیش از ورود به عرصه فلسفه به معنای ایجاد نسبت و گردآوردن و گرد هم جمع ساختن در دو وادی متفاوت هستند. پس این موضوع معیار و محک وجود نسبت بین آنها میشود، و در ادامه وارد فلسفه شده و فلسفه در قالب فلسفه سیاسی و فلسفه زبان به آنها می پردازد. به عبارتی آنها مقدمه ای برای فلسفه بوده اند و پس از ورود نوبت فلسفه به عنوان همپرسه ‏‎‎‏(که حال نسبت به خواننده نیز اضافه میشود) است که به عنوان دو زیر شاخه خود آنها را در زیر چتر خود نگه دارد. به نظر افلاطون قیاس پذیری ایندو و حوزه به منطق درونی فلسفه در کلیت خود باز می گردد؛ فلسفه براساس و شالوده ((نسبت)) فوسیس و غیر فوسیس (نوموس) رو به سوی خوبی، درستی و حقیقت دارد. فلسفه سیاسی و فلسفه زبان بتناسب الگوی مذکور را در خود به نمایش و اجرا می گذارند. از اینرو با همدیگر نسبت دارند و زمینه برای نسبت سنجی آنها مهیاست. براساس اصطلاح شناسی خود افلاطون ‏‎(plato)‎‏ نسبت ایندو و عرصه را میتوان نسبتی عرضی ‏‎(platos)‎‏ قلمداد کرد. دو ساخت وجودی و معرفتی که همدوش، همگام، و همراه هم به پیش میروند، و از آنرو که در کلیت امر دغدغه و مسئله اشان یکی است در زمان حرکت به یاری و مشارکت هم میایند. فلسفه سیاسی که با ترکیب خاص فوسیس و نوموس رو به سوی امر خوب و نیک حرکت میکند به یاری فلسفه زبان متناسب نیاز دارد؛ و فلسفه زبانی که باترکیب خاص فوسیس و نوموس رو به سوی امر درست و حقیقت حرکت می کند به یاری فلسفه سیاسی متناسب نیاز دارد.